Το σημείωμα της αυτοκτονίας του Καρυωτάκη.
Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ'αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέσει την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
Κ. Γ. Κ.
[Υ.Γ.] Και για ν’ αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.
Κ. Γ. Κ.
Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010
Δευτέρα 10 Μαΐου 2010
xristofiaswatch/ βορειος κορεα
copy paste απο το σαιντ ενα σχολιο μου :
σοβαρά αυτό το σα'ι'τ μου φέρνει αηδία με όσα λέει,
επειδή φαίνετε πως ότι θέλουμε καταλαβαίνουμε και πως ότι θέλουμε λαλουμε ( στην συγκεκριμένη σελίδα στόχος είναι να πληγεί η κυβέρνηση ) ορίστε 2 παραδείγματα ( που τα βρήκα με 5 -ολόκληρα -λεπτά ψάξιμο) από ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ που δεν έχουν καμία σχέση με την <<βορειοκορεατικη>> αυτή κυβέρνηση ....
1) ΕΛΛΑΔΑ : σχολιαστές έγραψαν <<υβριστικά>> σχόλια για 2 καθηγητές (όχι κατά της σωματικής τους ακεραιότητας !! )
αποτέλεσμα ; οι 2 αυτοί καθηγητές ζήτησαν απόσυρση τόσο των σχολίων όσο όμως και των άρθρων
κάνεις δεν είπε βορειοκορεάτικη την ελληνική κυβέρνηση όταν έγινε αυτό και πήγε το τβχς στο δικαστήριο .....
λινκ : http://tvxs.gr/node/42516
2)ΑΓΓΛΙΑ : ένας τύπος έγραψε στο Twitter πως θα βάλει βόμβα σε αεροδρόμιο αν καθυστέρηση η πτήση του λόγω χιονιού και μαντέψετε τι έγινε σε αυτό το βορειοκορεάτικο καθεστώς ….
Πήγε δικαστήριο και του επιβλήθηκε £1,000 προστιμο …….
Κάνω αντιγραφή από την απόφαση του δικαστή : the message "was of a menacing nature in the context of the times in which we live." Σαν δεν ντρέπεται αυτό το σταλινοβορεοκορεάτικοσοβιετικο κατάλοιπο να καταδικάζει το άνθρωπο, αφού μόνο στην βόρειο Κορέα συμβαίνουν αυτά ….
Τς τς πόσες φορές να το πούμε , μόνο σε χώρες με ολοκληρωτικά καθεστώτα ερευνούν αυτές τις καταγγελίες και κάνουν συλλήψεις
Α ! θα ήταν ευχής έργο να εντάξετε το associated press στην λίστα με τις οργανώσεις που είναι συμπαθούντες σε βορειοκορεάτικα καθεστώτα
Λινκ : http://news.yahoo.com/s/ap/20100510/ap_on_hi_te/eu_britain_twitter_threat
ΥΓ : κλείνω με μια φράση που εξηγά τη συνέβαινε στην Κύπρο πριν 40 χρόνια ( η ιστορια επαναλαμβάνεται σε όλο το βρωμερο της μεγαλειο )
<< βρέχει; Φταίει ο Μακάριος δεν βρέχει; Πάλι φταίει ο Μακάριος >>
σοβαρά αυτό το σα'ι'τ μου φέρνει αηδία με όσα λέει,
επειδή φαίνετε πως ότι θέλουμε καταλαβαίνουμε και πως ότι θέλουμε λαλουμε ( στην συγκεκριμένη σελίδα στόχος είναι να πληγεί η κυβέρνηση ) ορίστε 2 παραδείγματα ( που τα βρήκα με 5 -ολόκληρα -λεπτά ψάξιμο) από ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ που δεν έχουν καμία σχέση με την <<βορειοκορεατικη>> αυτή κυβέρνηση ....
1) ΕΛΛΑΔΑ : σχολιαστές έγραψαν <<υβριστικά>> σχόλια για 2 καθηγητές (όχι κατά της σωματικής τους ακεραιότητας !! )
αποτέλεσμα ; οι 2 αυτοί καθηγητές ζήτησαν απόσυρση τόσο των σχολίων όσο όμως και των άρθρων
κάνεις δεν είπε βορειοκορεάτικη την ελληνική κυβέρνηση όταν έγινε αυτό και πήγε το τβχς στο δικαστήριο .....
λινκ : http://tvxs.gr/node/42516
2)ΑΓΓΛΙΑ : ένας τύπος έγραψε στο Twitter πως θα βάλει βόμβα σε αεροδρόμιο αν καθυστέρηση η πτήση του λόγω χιονιού και μαντέψετε τι έγινε σε αυτό το βορειοκορεάτικο καθεστώς ….
Πήγε δικαστήριο και του επιβλήθηκε £1,000 προστιμο …….
Κάνω αντιγραφή από την απόφαση του δικαστή : the message "was of a menacing nature in the context of the times in which we live." Σαν δεν ντρέπεται αυτό το σταλινοβορεοκορεάτικοσοβιετικο κατάλοιπο να καταδικάζει το άνθρωπο, αφού μόνο στην βόρειο Κορέα συμβαίνουν αυτά ….
Τς τς πόσες φορές να το πούμε , μόνο σε χώρες με ολοκληρωτικά καθεστώτα ερευνούν αυτές τις καταγγελίες και κάνουν συλλήψεις
Α ! θα ήταν ευχής έργο να εντάξετε το associated press στην λίστα με τις οργανώσεις που είναι συμπαθούντες σε βορειοκορεάτικα καθεστώτα
Λινκ : http://news.yahoo.com/s/ap/20100510/ap_on_hi_te/eu_britain_twitter_threat
ΥΓ : κλείνω με μια φράση που εξηγά τη συνέβαινε στην Κύπρο πριν 40 χρόνια ( η ιστορια επαναλαμβάνεται σε όλο το βρωμερο της μεγαλειο )
<< βρέχει; Φταίει ο Μακάριος δεν βρέχει; Πάλι φταίει ο Μακάριος >>
Τρίτη 4 Μαΐου 2010
εκκλησια και κράτος
Αν κοιτάξουμε το θέμα ιστορικά, η ανάμιξη εκκλησιάς-κράτους γινόταν από την αρχή της ύπαρξης του βυζαντινού κράτους. Όμως αποδέκτης των παρεμβάσεων δεν ήταν το κράτος (όπως γίνεται σήμερα με Χρυσοστομους, Ανθιμους κλπ )αλλά η ίδια η εκκλησία ...
Με τον ερχομό της τουρκοκρατίας, η εκκλησία και ο όλος μηχανισμός της, χρησιμοποιήθηκε από τους κυβερνώντες για καλύτερο έλεγχο των υποταγμένων πληθυσμών και έτσι ξαφνικά η εκκλησία βρέθηκε να έχει κυβερνητικές ευθύνες. Όντας άνθρωποι, οι τότε ιεράρχες είχαν τις δικές τους εκτιμήσεις ( καλές ή κακές ) όσον αφορούσε το πότε θα ελευθερώνονταν και τι έπρεπε να κάνουν για αυτό.
Οι εκατονταετίες ιστορίας της εκκλησιάς έχουν το βάρος τους στην συμπεριφορά της.
Αλλά ας σκεφτούμε για λίγο τους τραγουδιστές, ηθοποιούς, αθλητές, σκηνοθέτες και άλλους που είναι σημαντικά πρόσωπα (καλώς η κακώς ) της κοινωνίας μας. Τι θέση πρέπει να πάρουμε για αυτούς ;
Μήπως η κατάσταση που έχουμε φτάσει όσο αφόρα την αποθέωση τους και ο εναγκαλισμός κάθε λέξης και φράσης τους διαφέρει από τον απόλυτη (υποτίθεται) αφοσίωση των γιαγιάδων στα λεγόμενα των ιερών πατέρων;
Προσωπικά πιστεύω πως όχι. Η εκκλησία <> ( τι απαίσια λέξη, αφαιρει κάθε έννοια βούλησης από τον ελεγχόμενο ) άτομα, όπως ελέγχει ο κάθε κοινωνικός παράγοντας ˙ άρα ως προς τι οι επικρίσεις όσο αφόρα την εκκλησία και όχι ως προς οποιονδήποτε άλλο ;
Αυτό που πρέπει να επικρίνουμε είναι η χρήση των τεράστιων πόρων που αποκόμισε κατά την διάρκεια αυτών των εκατονταετιών που αναφέραμε πιο πάνω. Ναι, δικαιούται να εκφέρει απόψεις σχετικά με οποιοδήποτε θέμα προβληματίζει την κοινωνία μας ( όπως δικαιούται ο οποιοσδήποτε να εκφέρει άποψη για οτιδήποτε βλέπει γύρω του ) όμως σίγουρα δεν μπορεί να κάνει κατάχρηση αυτών που της εμπιστεύτηκαν για να προπαγανδίζει τις αντιθέσεις της προς οτιδήποτε ˙ αυτοί οι πόροι ανήκουν αποκλειστικά στο φιλανθρωπικό έργο της εκκλησιάς .
Ο οποιοσδήποτε εντάσσει τον εαυτό του σε μια κοινωνία εντάσσει τον εαυτό του σε ένα αέναο αγώνα για την καλυτέρευση της και η κοινωνία θα πάει μπροστά μόνο όταν τα άτομα που την απαρτίζουν λάβουν μέρος σε αυτό τον αγώνα όπως μπορούν.
Με τον ερχομό της τουρκοκρατίας, η εκκλησία και ο όλος μηχανισμός της, χρησιμοποιήθηκε από τους κυβερνώντες για καλύτερο έλεγχο των υποταγμένων πληθυσμών και έτσι ξαφνικά η εκκλησία βρέθηκε να έχει κυβερνητικές ευθύνες. Όντας άνθρωποι, οι τότε ιεράρχες είχαν τις δικές τους εκτιμήσεις ( καλές ή κακές ) όσον αφορούσε το πότε θα ελευθερώνονταν και τι έπρεπε να κάνουν για αυτό.
Οι εκατονταετίες ιστορίας της εκκλησιάς έχουν το βάρος τους στην συμπεριφορά της.
Αλλά ας σκεφτούμε για λίγο τους τραγουδιστές, ηθοποιούς, αθλητές, σκηνοθέτες και άλλους που είναι σημαντικά πρόσωπα (καλώς η κακώς ) της κοινωνίας μας. Τι θέση πρέπει να πάρουμε για αυτούς ;
Μήπως η κατάσταση που έχουμε φτάσει όσο αφόρα την αποθέωση τους και ο εναγκαλισμός κάθε λέξης και φράσης τους διαφέρει από τον απόλυτη (υποτίθεται) αφοσίωση των γιαγιάδων στα λεγόμενα των ιερών πατέρων;
Προσωπικά πιστεύω πως όχι. Η εκκλησία <> ( τι απαίσια λέξη, αφαιρει κάθε έννοια βούλησης από τον ελεγχόμενο ) άτομα, όπως ελέγχει ο κάθε κοινωνικός παράγοντας ˙ άρα ως προς τι οι επικρίσεις όσο αφόρα την εκκλησία και όχι ως προς οποιονδήποτε άλλο ;
Αυτό που πρέπει να επικρίνουμε είναι η χρήση των τεράστιων πόρων που αποκόμισε κατά την διάρκεια αυτών των εκατονταετιών που αναφέραμε πιο πάνω. Ναι, δικαιούται να εκφέρει απόψεις σχετικά με οποιοδήποτε θέμα προβληματίζει την κοινωνία μας ( όπως δικαιούται ο οποιοσδήποτε να εκφέρει άποψη για οτιδήποτε βλέπει γύρω του ) όμως σίγουρα δεν μπορεί να κάνει κατάχρηση αυτών που της εμπιστεύτηκαν για να προπαγανδίζει τις αντιθέσεις της προς οτιδήποτε ˙ αυτοί οι πόροι ανήκουν αποκλειστικά στο φιλανθρωπικό έργο της εκκλησιάς .
Ο οποιοσδήποτε εντάσσει τον εαυτό του σε μια κοινωνία εντάσσει τον εαυτό του σε ένα αέναο αγώνα για την καλυτέρευση της και η κοινωνία θα πάει μπροστά μόνο όταν τα άτομα που την απαρτίζουν λάβουν μέρος σε αυτό τον αγώνα όπως μπορούν.
Πέμπτη 22 Απριλίου 2010
Στο παιδί μου...
Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο
Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.
Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.
Μανόλης Αναγνωστάκης
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο
Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.
Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.
Μανόλης Αναγνωστάκης
Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009
«Επιτάφιος»
«Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου,
πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου,
πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς ποὺ κλαίω
καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω;
Γιόκα μου, ἐσὺ ποὺ γιάτρευες κάθε παράπονό μου,
Ποὺ μάντευες τί πέρναγα κάτου ἀπ᾿ τὸ τσίνορό μου,
τώρα δὲ μὲ παρηγορᾶς καὶ δὲ μοῦ βγάζεις ἄχνα
καὶ δὲ μαντεύεις τὶς πληγὲς ποὺ τρῶνε μου τὰ σπλάχνα;
Πουλί μου, ἐσὺ ποὺ μοῦ ῾φερνες νεράκι στὴν παλάμη
πῶς δὲ θωρεῖς ποὺ δέρνουμαι καὶ τρέμω σὰν καλάμι;
Στὴ στράτα ἐδῶ καταμεσὶς τ᾿ ἄσπρα μαλλιά μου λύνω
καὶ σοῦ σκεπάζω τῆς μορφῆς τὸ μαραμένο κρίνο.
Φιλῶ τὸ παγωμένο σου χειλάκι ποὺ σωπαίνει
κι εἶναι σὰ νὰ μοῦ θύμωσε καὶ σφαλιγμένο μένει.
Δὲ μοῦ μιλεῖς κι ἡ δόλια ἐγὼ τὸν κόρφο δές, ἀνοίγω
καὶ στὰ βυζιὰ ποὺ βύζαξες τὰ νύχια, γιέ μου μπήγω».
Γιάννης Ρίτσος
πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου,
πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς ποὺ κλαίω
καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω;
Γιόκα μου, ἐσὺ ποὺ γιάτρευες κάθε παράπονό μου,
Ποὺ μάντευες τί πέρναγα κάτου ἀπ᾿ τὸ τσίνορό μου,
τώρα δὲ μὲ παρηγορᾶς καὶ δὲ μοῦ βγάζεις ἄχνα
καὶ δὲ μαντεύεις τὶς πληγὲς ποὺ τρῶνε μου τὰ σπλάχνα;
Πουλί μου, ἐσὺ ποὺ μοῦ ῾φερνες νεράκι στὴν παλάμη
πῶς δὲ θωρεῖς ποὺ δέρνουμαι καὶ τρέμω σὰν καλάμι;
Στὴ στράτα ἐδῶ καταμεσὶς τ᾿ ἄσπρα μαλλιά μου λύνω
καὶ σοῦ σκεπάζω τῆς μορφῆς τὸ μαραμένο κρίνο.
Φιλῶ τὸ παγωμένο σου χειλάκι ποὺ σωπαίνει
κι εἶναι σὰ νὰ μοῦ θύμωσε καὶ σφαλιγμένο μένει.
Δὲ μοῦ μιλεῖς κι ἡ δόλια ἐγὼ τὸν κόρφο δές, ἀνοίγω
καὶ στὰ βυζιὰ ποὺ βύζαξες τὰ νύχια, γιέ μου μπήγω».
Γιάννης Ρίτσος
Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009
Πρέβεζα
Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια «ελλιπή» μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
«Υπάρχω;» λες, κ' ύστερα «δεν υπάρχεις!»
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Κώστας Καρυωτάκης
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια «ελλιπή» μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
«Υπάρχω;» λες, κ' ύστερα «δεν υπάρχεις!»
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Κώστας Καρυωτάκης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)