«Επιτάφιος»

«Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου,
πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου,

πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς ποὺ κλαίω
καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω;

Γιόκα μου, ἐσὺ ποὺ γιάτρευες κάθε παράπονό μου,
Ποὺ μάντευες τί πέρναγα κάτου ἀπ᾿ τὸ τσίνορό μου,

τώρα δὲ μὲ παρηγορᾶς καὶ δὲ μοῦ βγάζεις ἄχνα
καὶ δὲ μαντεύεις τὶς πληγὲς ποὺ τρῶνε μου τὰ σπλάχνα;

Πουλί μου, ἐσὺ ποὺ μοῦ ῾φερνες νεράκι στὴν παλάμη
πῶς δὲ θωρεῖς ποὺ δέρνουμαι καὶ τρέμω σὰν καλάμι;

Στὴ στράτα ἐδῶ καταμεσὶς τ᾿ ἄσπρα μαλλιά μου λύνω
καὶ σοῦ σκεπάζω τῆς μορφῆς τὸ μαραμένο κρίνο.

Φιλῶ τὸ παγωμένο σου χειλάκι ποὺ σωπαίνει
κι εἶναι σὰ νὰ μοῦ θύμωσε καὶ σφαλιγμένο μένει.

Δὲ μοῦ μιλεῖς κι ἡ δόλια ἐγὼ τὸν κόρφο δές, ἀνοίγω
καὶ στὰ βυζιὰ ποὺ βύζαξες τὰ νύχια, γιέ μου μπήγω».


Γιάννης Ρίτσος

Πρέβεζα

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια «ελλιπή» μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
«Υπάρχω;» λες, κ' ύστερα «δεν υπάρχεις!»
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.



Κώστας Καρυωτάκης

Η αναπαράσταση των 4 μεγαλύτερων θαλάσσιων αυτοκρατοριών του 19ου και 20ου αιώνα, η εξέλιξη, η εξάπλωση, καθώς και η διάλυσή τους.

Visualizing empires decline from Pedro M Cruz on Vimeo.

Ματαίοτητα .....

Ενας γέρος

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ' εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθές. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα! -
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Εχεις πολύν καιρό.»

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

... Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Σώπα, μη μιλάς! (Αζίζ Νεσίν) {Λάκης Λαζόπουλος}

ξημερώματα 17 Νοεμβρίου 1973

παρελάσεις

δεν θα γράψω για τις στρατιωτικές παρελάσεις όντας άσχετος με το θέμα (τα 2 χρόνια στρατού με έκαναν να τον μισήσω, αλλά ως εκεί μπορώ να πω )

αυτό που θα γράψω είναι για τις μαθητικές παρελάσεις

α) μαθητές με κινητικές δυσκολίες
τι γίνεται σχετικά με τους μαθητές με κινητικές δυσκολίες ; αυτοί πως θα συμμετάσχουν αφού προϋποθέτει αυστηρό συντονισμό μεταξύ των ατόμων ; πολύ απλά θα την δουν από το σπίτι

β) σχετικά με το ζήτημα των σημαιοφόρων
δηλαδή αυτοί μπροστά σε τι είναι καλύτεροι από αυτούς πίσω ; Γιατί σε κάτι είναι καλοί αφού τους δίδεται κάτι διαφορετικό και
επειδή είναι ‘καλύτεροι’ μαθητές ; ποιος είναι καλύτερος μαθητής και πως γίνεται;
Τα παιδιά από οικογένειες κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων ( πόσο μισώ αυτή την φράση), σχεδόν αποκλείονται εξαιτίας των οικονομικών διαφορών που δεν τους επιτρέπουν να έχουν την ίδια σχολική ανάπτυξη

γ) σεξιστικές και σωματικές διακρίσεις
Αγόρια μπροστά και κορίτσια πίσω ; Μα σε ποιον αιώνα ζούμε ; Λέμε για ισότητα και διαχωρίζουμε βάση του φύλου ;
Γιατί αυτοί που είναι κοντοί να μην είναι δίπλα από τους ψηλούς ; Σε τι πραγματικά διαφέρουν; Αφού λέμε πώς όλα τα παιδιά είναι ίσα ….

δ) μιλιταρισμός
Το ότι μικρά παιδιά περπατάνε σαν τους καραβανάδες στο στρατό είναι μήπως βασισμένο στην ειρηνική συμβίωση που προσπαθούμε να περάσουμε στα σχολεία ;

Αυτά από ένα φοιτητή παιδαγωγικού